Η ελάχιστη οφειλή του Δήμου Αθηναίων

Διαβάζω ότι ο Καμίνης παραμένει αμετακίνητος αναφορικά με το θέμα των συμβασιούχων και ότι ο Κακλαμάνης κατηγορεί τον Καμίνη για ανεπάρκεια στη διαχείριση κρίσεων, χωρίς να αναφέρει επί της ουσίας τίποτα και χωρίς φυσικά να παίρνει ξεκάθαρη θέση για το πρόβλημα. Χωρίς να γνωρίζω τον Καμίνη άλλα έχοντας παρακολουθήσει την θητεία του ως Συνηγόρου του Πολίτη, είμαι σίγουρος ότι δεν θα κάνει ούτε βήμα παραπέρα από το σημείο εκείνο που του υπαγορεύει σήμερα το Σύνταγμα. Το τελευταίο, όπως είναι γνωστό, στο άρθρο 103 παρ. 8 απαγορεύει πλέον ρητά τη με νόμο μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου (αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν εσφαλμένα "μονιμοποίηση"). Από την άλλη καλό θα ήταν ο Κακλαμάνης να μην επιρρίπτει ευθύνες για την αδυναμία εξεύρεσης λύσεων, σε ένα πρόβλημα που διογκώθηκε επί των ημερών του και για το οποίο είχε πλήρη επίγνωση. Τότε έκανε την πάπια. Τώρα που πρέπει να απολογηθεί και ο ίδιος, εμφανίζεται ως τιμητής. Αυτό είναι διαχρονική αρχή στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. 

Με δεδομένο ότι περιθώρια για νομοθετική πρωτοβούλια και συνολική λύση του προβλήματος από τη Βουλή θεωρώ ότι δεν υπάρχουν (ενόψει της ρητής απαγόρευσης του Συντάγματος), το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν και οι δύο - πέρα από το να απολογηθούν δημοσίως - είναι να εμφανιστούν στα δικαστήρια όπου εκκρεμούν αγωγές των συμβασιούχων, να συνομολογήσουν τις αγωγές και να παραδεχτούν την προφανή μεθόδευση του Δήμου και την καταχρηστική τακτική του σε βάρος των δικαιωμάτων των συμβασιούχων. Να παραδεχτούν δήλαδή ότι η κατάρτιση διαδοχικών συμβάσεων είχε ως αποκλειστικό σκοπό την καταστρατήγηση του νόμου, ότι οι συμβασιούχοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ότι οι συμβάσεις έργου ή ανεξαρτήτων υπηρεσιών είναι ένα παραμύθι, ότι υποχρέωναν τους συμβασιούχους να υπογράφουν συμβάσεις σε διαφορετικούς κάθε φορά φορείς και νομικά πρόσωπα του Δήμου ώστε να φαίνεται ότι δήθεν δεν παρέχουν συνεχώς τις υπηρεσίες τους σε ίδια ή παρεμφερή αντικείμενα και να ζητήσουν από τη Δικαιοσύνη να μας προστατέψει από αυτούς τους ίδιους. 

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο post, η νομοθετική μετατροπή των συμβάσεων μπορεί να απαγορεύεται, αλλά η δικαστική αναγνώριση της πραγματικής φύσης τους είναι επιτρεπτή (για την ακρίβεια επιβάλλεται).