Ολομέλεια ΑΠ 10/2009 -Το ζήτημα αν η απλή ετοιμότητα προς εργασία του εργαζόμενου υπόκειται στις διατάξεις των Συλλογικών Συμβάσεων

Αριθμός 15/2009

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με την 188/2008 απόφαση του Β1 Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου παραπέμφθηκε στην Τακτική Ολομέλεια, κατά το άρθρο 563 παρ.2 ΚΠολΔ ο δεύτερος λόγος της από 24-6-1994 αιτήσεως για αναίρεση της 8096/1991 αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών, προκειμένου να κριθεί, ως γενικοτέρου ενδιαφέροντος ζήτημα: αν η προβλεπόμενη από το άρθρο 2 παρ.3 του Ν. 201/1975 παροχή, προς τους εργαζομένους σε νοσηλευτικά ιδρύματα "επί οκτάωρον ημερησίως" είναι καταβλητέα και στο προσωπικό των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, που προσελήφθη "μετά την έναρξη της ισχύος του Ν. 201/1975 υπό την ισχύ νόμιμου ωραρίου μικρότερου των οκτώ (8) ωρών ημερησίως και απασχολήθηκε μόνο κατά το νόμιμο αυτό (μικρότερο του οκταώρου) ωράριο, όπως στην προκειμένη περίπτωση".

Η παράγραφος 3 του άρθρου 2 του ν. 201/1975 ορίζει: "Από 1ης Ιανουαρίου 1976 εις το απασχολούμενο προσωπικόν των νοσηλευτικών ιδρυμάτων του ν.δ. 2592/1953 επί οκτάωρον ημερησίως καταβάλλεται αμοιβή δια μίαν ώραν ημερησίως υπολογιζόμενη κατά τας διατάξεις του εδ. γ' της παρ. 3 του άρθρου 5 του ν.δ. 4538/1966 και από 1-1-1977 δια δύο ώρας ημερησίως". Κατά την έννοια της ως άνω διατάξεως, η πρόσθετη αυτή αμοιβή καταβάλλεται ως κίνητρο για την προσέλευση μισθωτών σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, ενόψει της εξαιρετικά επίπονης εργασίας και του μικρού ύψους των αποδοχών, όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση. Η αμοιβή αυτή δεν αποτελεί αντάλλαγμα για απασχόληση πέραν του νόμιμου ωραρίου, αλλά αποτελεί τμήμα των νομίμων αποδοχών του προσωπικού, το οποίο κατά την έναρξη της ισχύος του ν. 201/1975 είχε νόμιμη υποχρέωση παροχής οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης. Η μεταγενέστερη δια νόμου μείωση του νομίμου ωραρίου εργασίας, δεν συνεπάγεται την κατάργηση ή μείωση της εν λόγω πρόσθετης αμοιβής, διότι η οκτάωρη ημερήσια απασχόληση προβλέπεται από το νόμο για τον προσδιορισμό των εργαζομένων που δικαιούνται της αμοιβής και όχι ως ουσιαστική προϋπόθεση απαραίτητη για την εκάστοτε καταβολή αυτής. Επομένως της πρόσθετης αυτής αμοιβής δικαιούνται όσοι απασχολούνται κατά πλήρες ωράριο σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, το οποίο κατά τον κρίσιμο χρόνο της έναρξης της ισχύος του ν. 201/1975 είχε υποχρέωση οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης. Η αμοιβή αυτή, λόγω της φύσεώς της ως μέρους των νομίμων αποδοχών των ανωτέρω κατηγοριών εργαζομένων, δεν αποτελεί επίδομα και για το λόγο αυτό δεν καταργήθηκε με το άρθρο 19 του ν. 1505/1984, το οποίο αφορά τα ρητώς κατονομαζόμενα επιδόματα, μεταξύ των οποίων και το ειδικό νοσοκομειακό επίδομα του άρθρου 2 παρ. 1 του ν. 201/1975. (ΑΕΔ 10/2005- Ολ ΑΠ 24/2008).

Στην προκειμένη περίπτωση, ο εδώ αναιρεσίβλητος Χ1, με την από 11-8-1989 αγωγή του, ιστορώντας ότι είχε προσληφθεί την 23-11-1982 ως καθαριστής στο εδώ αναιρεσείον Νοσοκομείο, ζήτησε - πλήν άλλων - να του επιδικασθεί και χρηματικό ποσό που φερόταν να του οφείλεται ως (πρόσθετη) παροχή, σύμφωνα με την προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 2 παρ.3 του Ν. 201/1975, για το χρονικό διάστημα από 1-1-1985 έως 30-6-1987. Το Εφετείο έκρινε νόμιμο (και ουσιαστικά βάσιμο) το αγωγικό αυτό αίτημα.

Με βάση τα προεκτεθέντα το Εφετείο δεν παρεβίασε την εφαρμοσθείσα διάταξη και, επομένως ο σχετικός (δεύτερος) αναιρετικός λόγος (εκ του άρθρου 559 αριθμ. 1 ΚΠολΔ), με τον οποίο υποστηρίζεται το αντίθετο και ο οποίος έχει παραπεμφθεί στην Ολομέλεια, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.