
Με την ίδια απόφαση κρίθηκε ότι αντίκειται στο κοινοτικό δίκαιο η διάκριση των εργαζομένων ορισμένου χρόνου έναντι των αντίστοιχων εργαζομένων αορίστου χρόνου, με τους οποίους εργάζονται υπό τις ίδιες συνθήκες και παρέχουν ίσης αξίας εργασία για την οποία δικαιούνται ίση αμοιβή. Αντίκειται, επίσης, στο κοινοτικό δίκαιο η μη λήψη υπόψη του χρόνου απασχόλησης του εργαζομένου με συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου για τη μισθολογική του εξέλιξη. Τέλος, για μία ακόμη φορά, το δικαστήριο θεώρησε (ορθά) ότι η θέσπιση ειδικής βραχυπρόθεσμης διετούς παραγραφής για τις αξιώσεις των υπαλλήλων του Δημοσίου έναντι αυτού δεν δικαιολογείται από την ανάγκη προστασίας του Δημοσίου, δηλαδή από το στενό ταμειακό συμφέρον του τελευταίου. Επομένως και στις αξιώσεις αυτές ισχύει η πενταετής παραγραφή του άρθρου 90 παρ.1 του ν. 2362/1995.
Πρόκειται για μία απόφαση μεγαλύτερης σημασίας από εκείνη την πρόσφατη που δικαίωσε τους 166 συμβασιούχους του Δήμου Αθηναίων, αφενός γιατί είναι μία οριστική απόφαση εκδοθείσα επί τακτικής αγωγής (και όχι προσωρινή δικαστική κρίση που λήφθηκε κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, όπως αυτή για τους 166 συμβασιούχους του Δήμου), αφετέρου διότι καταπιάνεται με πολύ σημαντικά νομικά προβλήματα του δικαίου της εργασίας, τα οποία διεξέρχεται επιτυχώς και με ιδιαίτερα πειστική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου