Δικαίωση για stagiaires από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων)

ΜΠρΑθ (ΑσφΜ) 6920/2010

Διαδοχικές συμβάσεις κατάρτισης-απόκτησης εργασιακής εμπειρίας ορισμένου χρόνου μέσω του ΟΑΕΔ (stage) - Άρση κατάχρησης με θεώρηση των συμβάσεων ως αορίστου χρόνου -  Έννοια εργοδότη - Υποχρέωση προσωρινής αποδοχής της εργασίας μισθωτού

Με την ανωτέρω απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κρίθηκε ότι μολονότι οι αιτούσες προσλήφθηκαν με σκοπό την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας στο πλαίσιο σύμβασης κατάρτισης-απόκτησης εργασιακής εμπειρίας ορισμένου χρόνου μέσω του ΟΑΕΔ, στην πραγματικότητα απασχολήθηκαν από το καθ’ ού Ελληνικό Δημόσιο για την κάλυψη συνήθων, τρεχουσών και απολύτως τακτικών αναγκών αυτών, προβλέψιμων και υπαρχουσών μόνιμης, διαρκούς και πάγιας προοπτικής, συναρτώμενες και σχετικές με τις ανάγκες που εξυπηρετεί παράλληλα και το μόνιμο προσωπικό των υπηρεσιών του. Παρά ταύτα το καθ’ ού απασχολούσε τις αιτούσες με διαδοχικές συμβάσεις κατάρτισης-απόκτησης εργασιακής εμπειρίας ορισμένου χρόνου. Ούτε είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι η μακροχρόνια απασχόλησή τους είχε σκοπό μόνο την επαγγελματική τους κατάρτιση, τη μαθητεία, την ένταξη ή την επανεκπαίδευσή τους. Κρίθηκε ότι η πραγματική φύση της απασχόλησής τους ήταν αυτή της εξαρτημένης εργασίας με όλες τις περαιτέρω συνέπειες του στοιχείου της εξάρτησης (μισθολογικές, ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές κλπ), ώστε οι εν λόγω καταρτισθείσες συμβάσεις στις οποίες προέχει το στοιχείο παροχής εργασίας δεν δύνανται να εξαιρεθούν από την Οδηγία 1999/70/ΕΚ. Κρίθηκε ότι δεδομένου ότι η εργασία των αιτουσών παρεχόταν υπό συνθήκες εξαρτημένης εργασίας και εφόσον στην πραγματικότητα οι ανάγκες που κάλυπταν ήταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δεν υφίστατοαντικειμενικός λόγος για την ανανέωση των «ορισμένου χρόνου» συμβάσεων ή σχέσεων τους, τέτοια δε, χωρίς αντικειμενικό λόγο, ανανέωση συνιστά κατάχρηση, και σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 5 π.δ. 164/2004. Για την άρση της εν λόγω κατάχρησης πρέπει να θεωρηθούν οι συμβάσεις αυτές ως αορίστου χρόνου. Πιθανολογήθηκε ότι εργοδότης των αιτουσών δεν είναι ο ΟΑΕΔ αλλά το καθ’ ού Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο αξιοποιεί την εργασία των αιτουσών καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες του και ασκείεπ’ αυτών το διευθυντικό δικαίωμα. Πιθανολογήθηκε η ύπαρξη επείγουσας περίπτωσης και επικείμενου κινδύνου για τις αιτούσες από τη μη συνέχιση της εργασιακής τους σχέσης με το καθ’ ού καθόσον, μέχρι την έκδοση τελεσίδικης αποφάσεως από το παρόν δικαστήριο, επί της κύριας αγωγής που θα ασκήσουν, θα αποστερούνται του τακτικού τους μισθού, που αποτελεί και το μοναδικό μέσο βιοπορισμού τους, ενόψει μάλιστα και των επικρατουσών, όχι ευνοϊκών στην αγορά εργασίας σήμερα συνθηκών. Διαταγή ως ασφαλιστικού μέτρου να υποχρεωθεί το καθ’ ού να αποδέχεται προσωρινά τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες των αιτουσών, άλλως να απειληθεί σε βάρος του χρηματική ποινή ορισμένου ποσού για κάθε μέρα άρνησής του να αποδέχεται τις υπηρεσίες τους.